‘Door mijn kerstversiering moest mijn hond met spoed naar de dierenarts’

Van briljant plan tot totale misser: het gaat sneller dan je denkt. In Metro’s rubriek Faalverhaal lees je hoe goede bedoelingen ontaarden in gênante situaties, ongemakkelijke stiltes en hilarische flaters. Want gedeelde schaamte is halve schaamte.

Deze week in Faalverhaal: Julia’s poging tot kerstgezelligheid eindigde in paniek bij de dierenarts met haar hond.

Uitpakken

Julia: „Ik ben nooit een écht kerstmens geweest: van die types die al in oktober een boom neerzetten en non stop Mariah Carey draaien? Ik begrijp er niets van. Maar vorig jaar was het etentje met vriendinnen bij mij thuis gepland. En omdat iedereen verwachtte dat ik een keer zou uitpakken, besloot ik mijn huis om te toveren tot een heuse kerstcommercial. Lampjes, slingers, dennentakken, een schaal met glitterende kerstballen: ik ging voor de hele shebang.

Waar ik geen rekening mee had gehouden, was mijn hond. Een vuinisbak op poten noem ik hem altijd, want hij eet alles van de straat. Maar ik dacht nog stoer: dat gebeurt mij niet. Hij is 4, hij weet heus wel dat hij geen kerstdecoratie moet eten.

Dus niet.

Kwijlen en braken

Een paar uur voordat mijn vriendinnen zouden komen, begon hij ineens enorm te kwijlen. Even later begon hij te braken en vlak daarna wankelde hij heftig op zijn poten – alsof hij zes glühweins achter de kiezen had. Ik raakte compleet in paniek en belde meteen de dierenarts.

‘Heeft hij iets vreemds binnengekregen?’, vroeg de assistente. ‘Geen idee, misschien wat eten van de grond?’, stamelde ik. ‘Staat er kerstversiering?’

‘Eh… ja. Heel veel.’

‘Zit er misschien kerstgroen tussen? Hulst? Maretak? Of slingers?’

Alarmbellen

En toen gingen alle alarmbellen af. De hulst-takjes die ik zo sierlijk over de tafel had gedrapeerd, lagen precies op snuithoogte. De assistente zei dat we met spoed moesten komen, dus nog geen minuut later sprong ik met m’n hond de auto in.

In de behandelkamer nam de dierenarts hem meteen over. Hij kreeg medicijnen om het braken te stoppen, extra vocht en moest even ter observatie blijven om te voorkomen dat hij verder uitdroogde.

Gelukkig sloeg de behandeling goed aan. Na een paar uuur was hij alweer stabiel, iets minder dronken op de poten en vooral: levend. Toen ik de rekening zag, wenste ik dat ík die hulst had opgegeten.

Slapende hond

Thuisgekomen heb ik alles op hondveilige hoogte gezet. Weg hulst, weg kersttakken, weg decoratieve dennenappels die ik ‘chic’ vond. Mijn huis zag eruit alsof ik net was verhuisd, maar mijn hond leefde en dat was het belangrijkste.

Mijn vriendinnen kwamen later die avond alsnog. ‘Waar is je kerstversiering?’, vroegen ze. ‘In de kliko’, zei ik. Ietwat ongezllig misschien, maar mijn hond lag godzijdank tevreden te slapen. En dat was het belangrijkste.”

Reacties