Regie: Patricia E. Gillespie | Cast: Mike Carroll (zichzelf), Chris Carroll (zichzelf), Michael Carroll (zichzelf), Jean Kennedy (zichzelf), Steve Carroll (zichzelf), Debbie Neikam (zichzelf), Richard Darres (zichzelf) e.a. | Speelduur: 89 minuten | Jaar: 2025
Met The Secrets We Bury voegt regisseur Patricia E. Gillespie een true crime-titel toe aan een inmiddels overvolle markt. Omdat de film andere ambities heeft dan het reconstrueren van een misdaad of het aandragen van een sluitende theorie, is hij wel de moeite waard. De verdwijning van George Carroll vormt het startpunt, maar is niet het einddoel. Wat deze film vooral onderzoekt, is hoe een langdurige onzekerheid een gezin van binnenuit vormt.
Het verhaal wordt vooral verteld vanuit de kinderen, die elk een ander beeld hebben van hun biologische vader. Die verschillen zijn niet alleen logisch door hun leeftijd ten tijde van de verdwijning, maar ook veelzeggend voor hoe herinneringen functioneren. De jongste kan zich nauwelijks iets van George herinneren en beschouwt diens opvolger Richard als zijn echte vader. Voor hem is de verdwijning een abstract gegeven. De oudere kinderen dragen meer concrete, maar ook meer belastende herinneringen met zich mee.
Met name dochter Jean fungeert als emotioneel ankerpunt van de film. Zij herinnert zich hoe haar moeder vertelde dat haar vader “even sigaretten ging halen” en nooit terugkeerde. Een uitleg die steeds meer begint te wringen. Waarom bleven zijn spullen achter? Waarom werd zijn laatste salaris nooit opgehaald? De film laat zien hoe dit soort kleine details, die jarenlang onopgemerkt blijven, alsnog gaan knagen. Het compliceert ook de liefde en adoratie die de kinderen voor hun moeder voelen en roept de vraag op bij de kijker of zij niet te vergevingsgezind zijn.
De vertelstijl is rechttoe rechtaan en volgt bekende true crime-conventies: talking heads, archiefmateriaal en korte reenactments. Die laatste zijn gelukkig sober gehouden. Geen uitgesponnen naspelingen of dramatische dialogen, maar beelden die vooral de sfeer oproepen. Het tempo is rustig, maar er zijn ook genoeg ontwikkelingen om anderhalf uur lang te boeien.
Dat komt bijvoorbeeld door de duidelijke kritiek die geleverd wordt op instituties. De politie wordt neergezet als afstandelijk en wat ongeïnteresseerd, deels omdat de zaak al zo lang loopt. Tegelijkertijd krijgen de media ervan langs vanwege hun sensatiezucht. Theorieën worden gretig opgepikt, nuances verdwijnen en het menselijke leed wordt gereduceerd tot een smeuïg verhaal. Dat dit impact heeft op de verschillende familieleden, wordt schrijnend duidelijk.
Wie hoopt op een eenduidig antwoord over wat er met George Carroll is gebeurd, zal teleurgesteld raken. Veel blijft onduidelijk, maar dat is ook niet erg, want de film is een perfect voorbeeld van dat de weg belangrijker is dan de bestemming. De gesprekken, confrontaties en herinterpretaties leveren de familie nieuwe inzichten op. En dat maakt The Secrets We Bury tot een ingetogen, maar verrassend rake kijkervaring.
The Secrets We Bury is te zien bij HBO Max.
Over de auteur
