Regie: Keishi Otomo| Scenario: Keishi Otomo, Satoh Inoue en Tomoko Yoshida| Cast: Ryoma Takeuchi (Shinya Suzuki), Keita Machida (Shinya Sugiki), Shiori Doi (Aki Tajima), Anna Ishii (Fusako Yagami() e.a. | Speelduur: 126 minuten | Jaar: 2025
In de wereld van de professionele ballroom en latin heerst zowel rivaliteit als liefde. Maar wat als deze nu samenkomen? In 10 Dance laat Keishi Otomo een opbloeiende liefde tussen twee rivalen zien. Niet tussen een man en een vrouw, maar tussen twee mannen. Spanning en sensatie? Dat valt wel mee, in deze integere en soms wat langdradige film.
10 Dance is gebaseerd op de gelijknamige BL (‘boys’ love’) mangareeks, geschreven door Inouesatoh. 10 Dance refereert in de film naar dé danswedstrijd waar je als professionele danser aan meegedaan moet hebben. Het is een slopende wedstrijd, zo wordt aan het begin van de film via een voice-over en uiteenzetting van de verschillende dansstijlen uitgelegd. Ieder danspaar danst deze verschillende dansstijlen achter elkaar en moet deze dus tot in de puntjes kunnen beheersen.
Shinya Suzuki en Shinya Sugiki komen aardig in de buurt. De één is een serieuze, statische ballroomdanser, de ander een soepele, charismatische latindanser die naar eigen zeggen Zuid-Amerikaans bloed door zijn aderen voelt stromen. Het zijn duidelijk twee tegenpolen. De één nodigt de ander uit voor een uitwisseling van dansskills, zodat zij beiden zich met hun eigen danspartner kunnen klaarstomen voor 10 Dance.
Dat daar gedonder van komt, laat zich natuurlijk wel raden. De mannen gedragen zich als haantjes en kunnen in eerste instantie in elkaars ogen niets goed doen. De vrouwelijke danspartners zijn er getuigen van. Is er van pure rivaliteit te spreken? De camera die het intieme contact tussen de twee dansers vastlegt, doet al snel vermoeden dat er geen haat en nijd, maar verliefdheid in het spel is. Veel woorden worden er niet vuil gemaakt aan deze romance, maar de beelden zeggen genoeg.
De vonken spatten er niet vanaf, zoals bij een gepassioneerde tango. De toespelingen blijven – zeker in de eerste helft van de film – wat integer, net als de dansscènes. Verwacht niet dat je na het zien van 10 Dance zelf zin krijgt om te dansen: die energie brengt deze dansfilm niet over. Het blijft een beetje keurige ballroom. De scènes waarin eindeloos gerepeteerd wordt, voelen eerder langdradig dan spannend aan. Pas bij de slotdans van de film, komt de energie die je van een dansfilm verwacht eindelijk vrij en komt er wat leven in de brouwerij.
Diezelfde slotdans is ook in de verhaallijn een hoogtepunt, een climax die de stigma’s in de danswereld onderuithaalt. Een liefdevol moment waar de film mee had kunnen eindigen. In plaats daarvan koos Otomo voor een open einde, dat de kijker met vragen achterlaat. Een gemiste kans, maar vanuit het perspectief van de manga misschien wel te begrijpen. Wordt 10 Dance net als de boeken ook een reeks? Het einde hint in ieder geval naar een vervolg.
10 Dance is te zien bij Netflix.
Over de auteur
