Na wat korte films komt acteur en regisseur Harris Dickinson nu met zijn speelfilmdebuut en gooit daar gelijk hoge ogen mee. De winnaar van de Fipresci-prijs van de internationale kritiek in Cannes en hoofdrolspeler Frank Dillane, kon op aardig wat waardering rekenen voor zijn rol. Dickinson is bij het grote publiek misschien het meest bekend als die acteur die actrice Nicole Kidman melk liet drinken in Babygirl (2024) van Halina Reijn. Dat hij naast acteren ook talent heeft om te regisseren, bewijst hij met dit neo-realistische werk dat wel iets weg heeft van de films van Mike Leigh en Ken Loach. Het is geen geheim dat hij een fan is van deze meesters.
Verslaafd en ondankbaar
Mike (Frank Dillane) zwerft op straat en is verslaafd. Als hij ‘zijn’ portemonnee kwijt is, gaat hij op zoek naar Nathan (Harris Dickinson) die hem gestolen heeft. Als er een kleine vechtpartij tussen de twee uitbreekt, springt Simon (Okezie Morro) tussenbeide. Hij haalt de twee uit elkaar en ontfermt zich over Mike. Hij haalt drinken voor hem en loopt met hem mee om wat te eten te halen. Onder de voetgangerstunnel zien we hem Simon een klap verkopen en grist zijn horloge van zijn pols, om hem snel door te verkopen bij het dichtstbijzijnde pandjeshuis.
Weinig sympathie
Het is niet makkelijk om in het begin sympathie te krijgen voor Mike. Dat je dat zo voelt, komt deels door zijn handelingen en deels door het uitstekende acteren van deze relatief onbekende acteur. Dillane speelde zijn eerste rol in Welcome to Sarajevo (1997) van regisseur Michael Winterbottom en speelde als tiener ook mee in een Harry Potter-film. Gaandeweg leren we zijn achtergrond beetje bij beetje kennen. Als hij na de arrestatie voor de mishandeling van Simon in de bak belandt en daar afkickt van de drugs, zien we hem zijn leven weer proberen op te pakken. Hij gaat aan de slag in de keuken van een goedkoop hotel en leert daar weer wat mensen kennen. Een van de meest ontroerende momenten in de film is als hij samen met twee vrouwelijke collega’s een avond naar een karaokebar gaat. In het begin zien we hem rustig meezingen met “Whole Again” van Atomic Kitten, tot hij steeds harder gaat meezingen. Je ziet even het moment dat hij clean en tevreden het gevoel heeft dat hij weer ergens bij hoort.
Neerwaartse spiraal
Bij aanvang van zijn tweede baantje leert hij Andrea (Megan Northam) kennen. Een vrijgevochten jonge vrouw die hem al snel verovert in haar eigen camper. Hij leert haar vrienden kennen en komt weer in aanraking met drugs. Vanaf dat moment gaat het snel neerwaarts met Mike en zien we hoe snel iemand weer aan de onderkant van de samenleving terechtkomt.
Dickinson laat met zijn regie zien dat hij alles onder controle heeft. Het is nooit te dik aangezet en laat in het midden waarom Mike verslaafd is en op straat zwerft. Het spel van Dillane is buitengewoon indrukwekkend. Er zitten ook wat symbolische beelden in de film en het einde van de film is een metafoor voor… Ja, voor wat eigenlijk? Het fijne is dat je dat als kijker helemaal zelf mag invullen. Naast een strakke regie, goed spel en een fijne, gevarieerde soundtrack is Urchin (2025) een meer dan verdiend debuut dat nog even in je hoofd blijft spoken.
Beeld: Still ‘Urchin’ via Filmdepot
Over de auteur
