‘Ik neem het mijn zus kwalijk dat ze niet naar mijn kids omkijkt’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat we liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Mandy (33) was er voor haar zus toen zij moeder werd, maar andersom is die betrokkenheid ver te zoeken. En dat neemt Mandy haar zus kwalijk.

„Mijn oudere zus is mijn grote voorbeeld. Als kind al: alles wat zij deed leek perfect, en ik wilde net zoals zij zijn. Toen ze kinderen kreeg, was ik door het dolle heen: eindelijk werd ik tante! Vanaf het eerste moment nam ik mijn rol serieus. Mijn neefjes mochten altijd logeren, ik nam ze mee op stap, belde regelmatig om te vragen hoe het met ze ging. Ik was hartstikke betrokken en dat vond ik ook belangrijk. Ik wilde laten zien dat ik er voor ze was.

Minder aanwezig

Acht jaar later werd ik zelf moeder. Mijn zus vond het op háár beurt ook geweldig dat ze tante werd, maar toch voelde het na de geboorte meteen anders. Ze was minder aanwezig. Natuurlijk zit er leeftijdsverschil tussen onze kinderen en maken we allebei andere fases door. Maar inmiddels zijn mijn kinderen 6 en 4, en mijn zus is nog steeds niet de betrokken tante die ik altijd was. Ze ziet mijn kinderen nauwelijks, ze hebben zelfs nog nooit bij haar gelogeerd. En als we elkaar wél zien, voelt het altijd een beetje onwennig. De warme, vanzelfsprekende familieband waar ik vroeger op hoopte, is er niet – ze voelt toch een beetje als een verre tante voor mijn kinderen.

Ik heb pogingen gedaan. Probeerde logeerpartijtjes te regelen, leuke afspraken te arrangeren. Maar mijn zus? Die is altijd maar druk, druk, druk. En dat begrijp ik heus wel, maar het voelt alsof mijn kinderen minder belangrijk zijn. Daardoor merk ik dat ik de boot inmiddels ook meer afhoud. Ik leg geen grote plannen meer voor, nodig ze minder uit, verwacht minder. Eerlijk gezegd ben ik echt boos en teleurgesteld. Ik wil geen wrok voelen, maar het is wel zo. Mijn kinderen groeien op zonder een betrokken tante, en dat vind ik moeilijk.

Nooit meer vanzelfsprekend

Door dit alles voelt het alsof onze band nooit meer vanzelfsprekend wordt. Alsof er iets gebroken is. Misschien is dat egoïstisch, misschien stel ik te veel eisen. Maar ik had gehoopt dat onze familieband onverwoestbaar was, en dat we dat zouden doorgeven aan onze kinderen. En dat gebeurt niet. Dat neem ik haar dus wel kwalijk – en ik weet niet of ik het ooit nog los kan laten.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer lezen over de geheimen van lezers? Deze situaties waren in de afgelopen maanden favoriet:

Reacties