Actueel
35
keer gelezen
Puttershoek – De bezuinigingsdrift bij Zorgwaard mag dan mooie cijfers opleveren in het herstelplan, de maatregelen brengen in de verzorgingshuizen bepaald niet de handen op elkaar. Onder bewoners, vrijwilligers en personeel heerst veel onrust en onvrede. ‘Geen aandacht voor of voeling met de bewoners, bezuinigingen aan alle kanten zonder overleg met de mensen op de werkvloer, wanbeleid’, zijn veelgehoorde klachten. Het leidt tot ongemotiveerd personeel, een angstcultuur en vrijwilligers die er hard over denken te stoppen. Zoals in ’t Huys te Hoecke in Puttershoek bijvoorbeeld.
Vrijwilliger Kees van Tienderen is een van de weinigen die z’n mond open durft te doen over de gang van zaken. Hij is al vele jaren een vertrouwd gezicht in ’t Huys te Hoecke.
‘Ik krijg de indruk dat het bestuur totaal niet weet wat er op de werkvloer gebeurt’, zo begint hij. ‘Maar de lol gaat er wel af op deze manier. Er gebeuren dingen die ik niet begrijp. Zoals dat er op alle afdelingen nieuwe koffiemachines zijn geplaatst met oploskoffie. Niet te drinken, maar op de kantoren staan automaten met verse bonen waar je diverse soorten koffie kan zetten. In de hal helemaal in de hoek staat een snoepautomaat. Maar bewoners in een rolstoel kunnen ‘m niet bedienen, want de display zit veel te hoog. Niet over nagedacht.’
Lege gangen
Een ander pijnpunt voor veel bewoners is de maatregel dat alle muurversieringen in de gangen, zoals schilderijtjes en planten in de vensterbanken weg moeten, vanwege brandveiligheid.
‘Natuurlijk moeten de gangpaden vrij zijn, maar een lege vensterbank heeft er toch niets mee te maken’, zegt Van Tienderen hoofdschuddend, ‘het ontneemt mensen nou juist dat beetje gezelligheid in hun woonomgeving.’
Bitterballetje
En dan is er de bezetting van de balie bij de ingang. Voorheen zat daar een gastvrouw tot ’s avonds negen uur, nu is dat tot vijf uur ’s middags. ‘In het weekend is er vaak niemand. Er is dus geen controle wie er dan in of uitloopt, de deur gaat van 10 uur tot 17 uur automatisch van slot. Onlangs was er niemand om een ziekenwagen op te vangen. Een kok moest in de computer kijken op welke afdeling de patiënt was. Er zijn door de bezuinigingen gastvrouwen tot december op betaald verlof gestuurd in afwachting voor eventuele andere functies. Ze willen best elders invallen maar daar wordt geen gebruik van gemaakt.’
Het restaurant beneden, tevens Huiskamer van de Wijk, wordt gefaseerd gesloten. Vrijwilligers dienden het eten op. Er is een borreluurtje en er zijn activiteiten. ‘Maar ja’, vervolgt Kees, ‘een bitterballetje is al een probleem. “Want dat is onze taak niet meer”, zegt de keuken. Net als de afwas. Er is een klein keukentje, we zetten de vaat er maar gewoon neer. Ik heb de indruk dat het bestuur er niet mee door wil gaan want er is totaal geen medewerking. Het komt erop neer dat deze bewoners in hun kamer moeten eten en het uurtje samen eten moeten missen. De bewoners op hun kamer houden, dat is het makkelijkst. Er is veel wegbezuinigd en er wordt gehamerd op de inzet van mantelzorgers. Maar dat kan echt niet iedereen en je mag er bovendien toch van uitgaan dat als je wordt opgenomen in een zorgcentrum dat je er verzorgd wordt?’
Bruin drankje
Marian Luyten is voorzitter van de Cliëntencommissie. Ze heeft de nieuwe koffie geproefd. ‘Het is een bruin drankje, het smaakt en ruikt niet naar koffie. Het is een soort oploskoffie van slechte kwaliteit. Ik heb nog niemand gehoord die het lekker vindt. Het stuit mij echt tegen de borst dat er verschil gemaakt wordt in de koffie. Het welzijn van de cliënten staat zogenaamd bovenaan bij de leiding. Maar voor de cliënten en het verzorgend personeel is koffie zonder geur of smaak goed genoeg blijkbaar, ik vind dit schandalig. Het is immers het belangrijkste drankje van de dag.’ Een bewoonster op de huiskamer vat de kwaliteit van de koffie kort samen: ‘niet te drinken.’
De wijze van communicatie en de veranderingen vallen ook bij personeel slecht, al wil niemand daar veel over kwijt. ‘Veranderingen zijn moeilijk en we moeten misschien meer denken in wat wel kan in plaats van wat niet’, zegt één van hen anoniem. ‘Maar dit is zo sneu voor de bewoners. Want waarom zijn we hier? Het zou toch moeten gaan om zorg en mensen en toch niet om een mooie bureaustoel?’
‘Samen bouwen aan toekomstbestendige zorg’
Over de koffie wil Henk Luijendijk, teamleider Facilitair bij Zorgwaard, wel wat kwijt. ‘We hebben inderdaad nu apparaten en koffie van een ander merk op de afdelingen, ook een A-merk. Zoiets is smaakgevoelig en vaak een kwestie van gewenning. Die apparaten zijn fabrieks afgesteld. Daar is al enkele malen aan gewerkt om het aan te passen. Bovendien is er nu veel meer keus dan voorheen. En je kan gratis pakken, zoveel als je wilt. Als we overal bonenapparaten neer zouden zetten vergt dat veel meer onderhoud, bijvullen en schoonmaken. Bovendien duurt het langer voor je een kop koffie hebt. Wie toch bonenkoffie wil kan dat beneden in de hal tappen.
En over de automaat met de hogere display: als iets even niet lukt, is er altijd wel iemand bij de receptie of in het winkeltje die graag helpt.’
De zorgen en signalen uit ’t Huys te Hoecke zijn bekend bij Zorgwaard. Henk Luijendijk en Manager Welzijn Bas van der Plank leggen uit hoe de organisatie werkt aan duurzame verbeteringen en betrokken ondersteuning. “We willen met elkaar vooruit kijken en samen bouwen aan een sterke toekomst voor onze locaties.”
Luijendijk doet nog maar een keer het verhaal over de financiën bij de zorgorganisatie. ‘De zorg verandert en wij veranderen mee. Binnen de mogelijkheden die we hebben, zoeken we naar oplossingen die toekomstbestendig zijn en aansluiten bij wat mensen nu én in de toekomst nodig hebben. We begrijpen dat veranderingen vragen oproepen. Ons doel is om zorg steeds slimmer en dichter bij mensen te organiseren: met meer aandacht voor preventie, ondersteuning thuis en het versterken van zelfstandigheid. Zo bouwen we stap voor stap aan zorg die duurzaam houdbaar is.’
Hij wijst er op dat commerciële restaurants in een verzorgingshuis landelijk vrijwel nergens meer voorkomen. ‘Dat is gewoon niet rendabel. Het gaat hier om een groep van zo’n 20 mensen op 350 bewoners. We bouwen het geleidelijk af. Elke afdeling heeft een eigen huiskamer, daar zouden mensen samen kunnen eten. Of desgewenst op je eigen kamer, samen met anderen. De arbeidskrachten voor het restaurant kunnen we beter inzetten op bijvoorbeeld een revalidatieplek.’
Vluchtroutes
Veel meer toekomst ziet Bas van der Plank in de Huiskamer van de Wijk. ‘Zie het als iets buurthuis achtigs. Een ontmoetingsplek voor de hele buurt in een dorp. Daar kan je terecht voor een bakkie of een activiteit. Er is over gesproken met de cliëntenraad en individueel, ook met de vrijwilligers over vervolgstappen.’ Volgens Luijendijk wordt er gekeken naar het oprekken van de openingstijden van de balie. ‘Ook dat is een nieuwe situatie en even wennen. Mensen die echt in huis moeten zijn hebben een tag om ‘s avonds binnen te kunnen.’
En dan die kale, lege gangen en vensterbanken. Het is niet anders, benadrukt Luijendijk. ‘Kastjes en tafels in de gangen zoals vroeger is helaas niet toegestaan, deze gangen zijn vluchtroutes. Ook losse planten en schilderijtjes vallen onder brandveiligheidsvoorschriften waar we ons aan moeten houden. Daarom hanteren we nu duidelijke kaders voor een veilige omgeving voor iedereen.’
Tenslotte uit Van der Plank nog een hartenkreet. ‘Ik zou graag een oproep aan iedereen willen doen. Denk mee, er is zoveel mogelijk. Organiseer eens een leuke bingoavond in een verzorgingshuis, we bieden je de ruimte. Vrijwilligers zijn meer dan ooit hard nodig. Zo ben je met elkaar juist positief bezig.’
(tekst: Conno Bochoven)
Over de auteur
