Regie: Vaughn Stein | Scenario: Scenarist(en) | Cast: Jordana Brewster (Sera), Scott Speedman (John), Laurence Fishburne (Emmett), Addison Timlin (Alyssa), Randy Sean Schulman (Steven), e.a. | Speelduur: 97 minuten | Jaar: 2024
Stel je woont in een prachtige tuin waar de temperatuur altijd een aangename vijfentwintig graden is. Zodat je lekker in je blootje rond kunt lopen. Alle dieren willen met je knuffelen en de bomen hangen vol met het heerlijkste fruit. Doe je maar tegoed aan al dat lekkers! Alleen die ene moet je laten hangen op straffe van iets vreselijks.
Beetje flauw van degene die deze regel verzonnen heeft, want die rode, appelvormige vrucht wordt natuurlijk steeds verleidelijker. Zo werkt de menselijke geest. Een verbod maakt iets des te aantrekkelijker, ook al zijn de consequenties niet mals. Cellar Door presenteert zijn protagonisten met een gelijksoortig duivels (of is het goddelijk?) dilemma, wat ook hier tot een boel ach en wee leidt.
Want wat kunnen mensen toch oliedom zijn. Zeker in deze periode van de Black Friday-waanzin is het belangrijk om altijd twee stellingen in het achterhoofd te houden: ‘er bestaat niet zoiets als gratis geld’ en ‘als iets te goed lijkt om waar te zijn, dan is het dat ook’. Als fictieve personages dit altijd ter harte namen, zouden er echter een stuk minder films zijn. Dus is het fijn dat de scriptschrijvers hun creaties met enige regelmaat rechtstreeks in de val laten lopen. Een gratis villa onder slechts één enkele voorwaarde? Gewoon doen joh!
Zo denken Sera en John Winter er ook over. Van een veel te vriendelijke oude man krijgen ze de mogelijkheid een enorm landhuis op hun naam te laten zetten. Net wat de dokter bestelde, want na een verdrietige miskraam is het trouwe echtpaar wel toe aan een nieuwe start, een andere omgeving. Vooral Sera is dolgelukkig in hun nieuwe optrek en ze is vast van plan zich aan de mysterieuze contractuele voorwaarde van de vorige bewoner te houden: het huis blijft eigendom van de Winters – zolang ze maar niet de deur naar de kelder openen.
Het is zo’n half verzonken kelder met klapdeuren bovenop. Een hangslot zorgt ervoor dat het makkelijker is voor John en Sera om zich aan het contract te houden. Naarmate de tijd verstrijkt wordt de kelder echter een steeds groter twistpunt tussen de twee echtelieden en werkt als een katalysator voor onderhuidse spanningen. Het huis wordt een gouden kooi met de verboden vrucht als enige ontsnapping. Open de kelderdeur en je bent vrij!
De spanning wordt in Cellar Door aanvankelijk goed opgebouwd. In een aangenaam tempo komen we stukje bij beetje meer te weten over het huis, maar vooral over diens bewoners. Iemand zegt hen dat oude huizen net als mensen zijn: ze hebben allemaal hun diepe, duistere geheimen. En zo is het maar net; een reeks schokkende gebeurtenissen brengt meer aan het licht dan Sera en John lief is. Wat hen daarbij ook niet helpt is dat de twee gaandeweg ongeveer alle verkeerde beslissingen nemen die een mens kan nemen. Het is vaak frustrerend om te zien, ook al blijft de dynamiek boeiend tot aan de laatste akte.
Op het spel van Jordana Brewster en Scott Speedman als de Winters valt niets aan te merken. We volgen tijdens de film vrijwel alleen deze twee personages en dat is geen straf, zowel visueel als qua acteren niet. Hun interacties zijn intens en geloofwaardig en we gunnen hen echt wel het geluk dat het landhuis hen op papier zou moeten geven. Eigenlijk heeft Cellar Door ook best goede papieren om de kijker gelukkig te maken, maar in de slotakte gaat het helaas toch mis.
Over wat er in de ontknoping gebeurt kan maar het beste zo min mogelijk gezegd worden. Laten we het erop houden dat er sprake is van meer dan een paar continuïteitsfouten. Cellar Door is die glanzende appel waarvan je nieuwsgierig bent hoe die smaakt, maar die je leven niet echt beter maakt zodra je er een hap uit neemt. Wel een lekkere hap, maar was het je tijd waard?
Cellar Door is te zien bij Prime Video.
Over de auteur
