Regie: Tom Barbor-Might | Speelduur: 51 minuten | Jaar: 2025
Beroemdheden die een beetje gevoel hebben bij hun impact en invloed weten hoe ze deze ten goede in moeten zetten. Als bekendheid heb je nu eenmaal een breed bereik en kan je makkelijk een podium pakken om misstanden, wereldproblemen en taboe-onderwerpen aan te kaarten. Al weten velen niet goed om te gaan met hun voorbeeldfunctie. Het is bovendien enorm relativerend dat geld en roem niet weten te voorkomen dat ook hen soms het noodlot treft.
Neem nou Australiër Chris Hemsworth. De Thor-vertolker kan bogen op een succesvolle carrière en een hechte band met zijn eveneens acterende broers Luke en Liam. Bovendien heeft de acteur een hechte band met vader Craig en moeder Leonie (die overigens als meisjesnaam Van Os had en half Nederlands is). Maar twee jaar geleden begon het gezin Hemsworth veranderingen te merken bij hun vader. De confronterende diagnose luidde de ziekte van Alzheimer.
Om de bijzondere band met zijn vader niet te vergeten en vooral om het proces van dementeren te vertragen besloot Chris Hemsworth er met zijn vader op uit te trekken met de motor. Craig was ooit professioneel motorcoureur die, toen Chris en zijn broers nog kinderen waren, naar het onherbergzame noorden van Australië trok. Daar regelt Chris dat het huis, waar ze een kwart eeuw geleden woonden, in oude staat hersteld wordt en zo de herinneringen te doen herleven. Hoe dat gedaan is komen we niet te weten.
Samen met Craigs neuroloog bespreekt Hemsworth de mogelijkheden van zogenaamde reminiscentietherapie. Door een roadtrip te maken worden de beschadigde zenuwconnecties deels hersteld. Bovendien is het voor het vertragen van Alzheimer beter om herinneringen op te halen met (oude) vrienden dan met familieleden. Simpelweg omdat die vrienden niet je zinnen afmaken en je dieper in het verleden en dus het geheugen moet putten om oude banden aan te halen. Het zijn juist oude plekken en sociale banden die van positieve invloed kunnen zijn op het ziekteproces.
Met enige bombarie kondigt Hemsworth aan dat zijn minidocumentaire van amper vijftig minuten is gemaakt door niemand minder dan Darren Aronofsky. Klopt, de befaamde regisseur was betrokken als producent, maar de regie van deze productie van National Geographic lag toch echt in handen van ene Tom Barbor-Might. Het is verleidelijk maar gezien de thematiek wat ongepast om A Road Trip to Remember af te doen als een ego-document. Al is het vreemd dat de naam van de acteur in de titel prijkt, hij zichzelf als eerste op de begintitels noemt en vooral zelf heel veel in beeld en aan het woord is. We willen vooral weten wat dit alles met Craig Hemsworth doet, maar die horen we niet veel.
Hemsworth zet vooral zijn bekendheid in voor een goede zaak en vertelt een persoonlijk verhaal over de band met zijn vader. Voor het geval dat diens herinneringen of pa Hemsworth zelf er niet meer zijn. De regisseur maakt hierbij merkwaardige keuzes in de korte tijd die hem ter beschikking staat. Zo duurt het een eeuwigheid voor de motortocht wordt aangevangen. Bovendien komen op schijnbaar willekeurige momenten de neuroloog en Hemsworth zelf aan het woord om uit te leggen hoe dementie ontstaat en wat er te doen is om het proces te vertragen.
Bij het reconstrueren van een jeugdfoto aan het eind van Chris Hemsworth: A Road Trip to Remember omschrijft de acteur de documentaire als een ‘home video’. Dat is wellicht de beste omschrijving van dit veel te korte en te persoonlijke relaas van een zoon die moet toezien hoe zijn vader hun herinneringen verliest. Veel situaties krijgen nauwelijks uitleg en we moeten dan maar afgaan op de uitlatingen van vader en zoon om te begrijpen wat de herinnering voor ze betekent. Toch is het toe te juichen dat Hemsworth zijn naam inzet om de ziekte van Alzheimer een gezicht te geven.
Chris Hemsworth: A Road Trip to Rememberl is te zien bij Disney Plus.
Over de auteur
