Regie: Rodrigo García | Scenario: Rodrigo García | Cast: Cassandra Ciangherotti (Renata), Natalia Solián (Soledad), Alfredo Castro (Ismael), Naian González Norvind (Pénélope), Raúl Briones (Aurelio), Ilse Salas (Miranda), Adriana Barraza (Miranda’s moeder), Ángeles Cruz (Irlanda), Fernanda Catillo (Serena), e.a. | Speelduur: 121 minuten | Jaar: 2025
In de opening van Las Locuras maken we kennis met Renate. Ze heeft huisarrest, draagt een enkelband en haar vader houdt haar nauwlettend in de gaten. Waarom blijft lang onduidelijk. De setting van het huis roept direct een gevoel van beklemming op. Omdat Renate letterlijk niet weg mag, ontstaat er fysiek de beleving van verstikking, maar ook mentaal staat ze onder toezicht. Het huis vormt het decor waar de andere personages in deze anthologiefilm geïntroduceerd worden. Zo functioneert Renates verhaal als een spil die de rest subtiel omzet in een gelaagd geheel.
Hoewel Las Locuras bestaat uit zes verhalen, voelt de film op geen enkel moment gehaast of gefragmenteerd. Integendeel, de film biedt elk fragment ruimte om zich te ontvouwen. De verhalen spelen zich allemaal af op dezelfde dag, en met behulp van de kleine gebeurtenissen worden de vrouwen geschetst. Er is aandacht voor hun conversaties, gebaren en uitdrukkingen. Allemaal worstelen ze met hun emoties en hoe die zich verhouden tot de buitenwereld, maar ook tot hun eigen verlangens en wensen. Omdat de verhalen heel persoonlijk voelen, raak je echt betrokken.
Na afloop van de film blijft er begrip achter voor de personages en hun worstelingen. Omdat de vrouwen allemaal heel menselijk neergezet zijn, met fouten, onzekerheden en worstelingen, is er een goede kans dat je in één of meerdere van hen iets herkent. De film zet in op empathie en niet op spektakel. Dat betekent wel dat Las Locuras de aandacht vraagt en van tijd tot tijd zelfs wat traag kan aanvoelen. Wie daarvoor openstaat, merkt dat dit niets afdoet aan de intensiteit. Juist het geduldige tempo maakt de emotionele impact uiteindelijk groter omdat alles oprecht voelt.
De esthetiek geeft de film extra kracht: een wat donkere, bruinige kleurstelling die uitstekend past bij het thema van verstikking en de emotionele druk die alle personages ervaren. In combinatie met de beklemmende setting van het huis, flinke regenbuien die neerdalen in Mexico Stad of een danszaal waarin sociale conventies aan de kant geschoven worden, ontstaat een melancholische beeldtaal.
Las Locuras is dus een uitnodiging om stil te staan bij hoe we omgaan met emoties, hoe we denken dat we ze moeten uiten, en hoe de werkelijkheid daar soms mee conflicteert. Wie op zoek is naar een klein drama met intieme momenten en ruimte voor reflectie, vindt in deze film wellicht een onverwachte parel. Het is een film die onder je huid kruipt en zeker de potentie heeft om daarna af en toe weer op te duiken in je gedachten.
Las Locuras is te zien bij Netflix.
Over de auteur
