Regie: Christian Petzold | Scenario: Christian Petzold | Cast: Paula Beer (Laura), Barbara Auer (Betty), Matthias Brandt (Richard), Hendrik Heutmann (Michael), Philip Froissant (Jakob), e.a. | Speelduur: 86 minuten | Jaar: 2025
Na het perfect gebalanceerde Roter Himmel lag de lat hoog voor Christian Petzold. De Duitse regisseur leverde niet alleen een van de fijnste films van bioscoopjaar 2023 af, ook binnen zijn inmiddels rijke oeuvre springt de zomerse tragikomedie eruit. Met Miroirs No. 3 gaat Petzold onvermoeibaar verder op de toon en thema’s van zijn eerdere werk, met een onderhoudende opvolger als resultaat. Een glansrol is weggelegd voor Paula Beer, die zich andermaal bewijst als een van de sterkste actrices van haar generatie.
In haar vierde samenwerking met Petzold speelt Beer een pianostudente die tijdens een weekendje op het platteland een auto-ongeluk krijgt. Laura komt er wonderbaarlijk goed vanaf, maar haar vriend overleeft het niet. Plaatselijke bewoonster Betty is getuige van het ongeluk en vangt Laura op, hoewel ook zij zichtbaar aangeslagen lijkt door de abrupte kennismaking. Wat volgt is een alternatief familiedrama, omgeven door een zweem van mysterie.
De spanning rond Laura’s intreden in het gezin daagt al vroeg uit de puzzelstukjes in elkaar te passen, maar Petzold is geen regisseur die op grote twists leunt. In plaats daarvan gebruikt hij Laura’s desoriëntatie en het sociale ongemak van haar nieuwe verzorgers om aan een groter vraagstuk over identiteit en herinnering te raken. Muziek speelt daarbij een sleutelrol: een diepe bron waaruit de meest onderdrukte gevoelens alsnog kunnen opwellen. De titel van de film verwijst naar het gelijknamige klassieke stuk van Maurice Ravel.
Net als in Rotter Himmel verweeft Petzold tragiek met verlichtende humor. Hilarisch is een scène in de eetkamer waarin Betty Laura waarschuwt voor de manusje-van-allesmentaliteit van haar man en zoon. Laat de twee niet horen dat ergens in huis iets te repareren valt, dan is de maaltijdrust gegarandeerd verstoord. Petzold laat deze sketch – want zo droog is de humor – op de lachspieren werken zonder dat in flauwe slapstick te vervallen. Wel mist Miroirs No. 3 een acteur als Thomas Schubert (Beers tegenspeler in Roter Himmel), die ook over uitgesproken komisch talent beschikt.
Voor kijkers die niet bekend zijn met Petzolds werk kan Miroirs No. 3 wat hermetisch aandoen. De interacties tussen de personages zijn bewust onwennig en grote dramatische gebaren blijven uit. Het tekent de subtiliteit waarmee de regisseur te werk gaat, al is er voor liefhebbers van zijn oeuvre weinig nieuws onder de zon. Als drama over verlies en de constructie van identiteit is Miroirs No. 3 niet kernachtiger dan eerdere films zoals Barbara of Phoenix, waarin Petzold samenwerkte met Nina Hoss.
Beer is de ideale actrice voor de films die Petzold de laatste jaren maakt. Ze legt complexe gevoelens subtiel en schijnbaar moeiteloos bloot, en behoudt daarbij altijd een natuurlijke gevatheid. Welke richting Petzold na Miroirs No. 3 ook inslaat, je kunt erop rekenen dat Beer zich als een kameleon zal aanpassen. Met die verwachting geeft zelfs een relatief wat mindere film van de regisseur genoeg reden om het zaallicht te dimmen.
Over de auteur
