Regie: Luke Greenfield | Scenario: Neil Goldman | Cast: Alan Ritchson (Jeff Eamon), Kevin James (Brian Jennings), Benjamin Pajak (Lucas), Banks Pierce (CJ), Sarah Chalke (Emily), e.a. | Speelduur: 93 minuten | Jaar: 2025
Playdate laat de meest inspiratieloze en oliedomme kant zien van Hollywood. Wat bedoeld is als buddy-comedy mondt uit tot een van de meest humorloze en slechte films van de laatste jaren. Een film die zijn eigen hachje probeert te redden door op het slappe geheel een boel bekende nummers en referenties naar andere films te gooien.
Brian is de stiefvader van Lucas, waarmee hij een band probeert op te bouwen. Ondanks dat er veel liefde is vanuit Lucas, loopt dit toch wat stroefjes. Vooral omdat Lucas meer houdt van dansen en Brian alleen uit de voeten kan met meer ‘mannelijke’ hobby’s (niet de enige achterhaalde boodschap qua genderrollen in de film). Hun leven slaat om wanneer ze Jeff en CJ in het park tegen komen: topfit, goed in sport, maar ook een tikkeltje raar. Het ontaardt in een achtervolging waar Brian helemaal niet klaar voor is.
Er is absoluut niets mis met een film die niet serieus bedoeld is en vooral voor de lol gemaakt is. Helaas zijn er ook films zoals Playdate, die de kijker dermate niet serieus nemen en denken weg te kunnen komen met de meest banale en infantiel geschreven grappen. En dan ook nog pijnlijk achterhaald, met referenties en grappen die anno 2025 zo uitgekauwd zijn als een gemiddelde talentenjacht op tv.
Het verhaal en de personages zijn flinterdun en er is geen enkele spraak van progressie of logica. Het verhaal krijgt een conclusie die zo ondoordacht en belachelijk is, dat het de vraag oproept hoe iemand dat bedacht. De gehele film voelt aan alsof een zevenjarige met een blik energiedrank in de hand de opdracht kreeg om een script te schrijven. Hoe is deze film ooit tot stand gekomen?
En voor wie is Playdate eigenlijk bedoeld. De grappen zijn vaak qua inhoud duidelijk niet voor kinderen. Tegelijkertijd zijn de grappen zo enorm banaal en kinderachtig dat het onbegrijpelijk is dat ze voor volwassenen bestemd zijn. Ook de actiescènes zijn dermate tam dat de leeftijdsklasse wat naar beneden kan. Daarnaast zijn diezelfde scènes enorm rommelig en moeilijk te volgen. De uitzonderlijke beweeglijke camera irriteert daarbij meer dan iets toe te voegen.
Het is moeilijk om ook maar één element te benoemen dat deze film enigszins redt. Er wordt nog geforceerd getracht om wat emotie erin te proppen. Maar met dermate slecht geschreven, eenzijdige personages is het haast onmogelijk om iets te voelen bij bepaalde sleutelmomenten. Dit komt mede door de eerdergenoemde, eindeloos achterhaalde visie op genderrollen die op geen moment ironisch overkomt.
Playdate is een liefdeloze productie die overkomt als opvulmateriaal voor een streamingsdienst. Duidelijk is dat niemand die erbij betrokken was er echt zin in had. De actiescènes zijn rommelig, het verhaal erg dom, de grappen ontdaan van humor en achterhaald. Amazon mag zichzelf na War of the Worlds en dit debacle echt even achter de oren krabben over wat ze op Prime Video zetten.
Playdate is te zien bij Prime Video.
Over de auteur
