We zijn onderweg met de Hyundai Ioniq 9. De missie: van het Groningse Winsum naar Hannover. Een rit van dik 260 kilometer die in een gemiddelde elektrische auto een paar jaar geleden nog wat rekenwerk vereiste. Maar in deze kolos? Ik zal de spanning er meteen maar afhalen: we zijn in één ruk doorgereden. Zonder te stoppen. Zonder te laden.
Sterker nog, toen we de Ioniq 9 parkeerden in de buurt van de Duitse stad, stond de teller nog op 37 procent batterij. En dat is niet omdat ik als een vrek achter een vrachtwagen heb gehangen. Waar het mocht (en kon), heb ik de cruise control keurig op 140 km/u gehad.
Het einde van ‘range anxiety’
Wat deze rit vooral liet zien, is hoe volwassen het elektrisch rijden is geworden. Hyundai helpt je daar ook uitstekend bij. Het dashboard geeft niet alleen een schatting van je bereik, maar toont heel helder drie getallen: wat je waarschijnlijk haalt, je maximale bereik (als je eieren onder je gaspedaal legt) en je minimale bereik (als je gaat jakkeren op de Autobahn). Tijdens de hele rit zag ik dat het minimale bereik nooit lager uitkwam dan de afstand die we nog moesten afleggen.
Ruimte, rust en snurkers
Die rust komt niet alleen door de accu. De Ioniq 9 ontpopt zich op dit soort stukken als een absolute mileage eater. Het interieur is fantastisch. Waar de Kia EV9 (zijn technische tweelingbroer) en de Volvo EX90 inzetten op een stoer SUV-gevoel, schurkt de Ioniq 9 veel dichter tegen de MPV aan. Het is geen auto waarin je klimt om te doen alsof je offroad zal gaan, maar een fijne binnenruimte die ook nog kan rijden.
Gevoelsmatig is de ruimte op de derde zitrij hierdoor nog net iets rianter dan in de EV9 – al kan dat ook liggen aan het lichte interieur en het enorme panoramadak. Vergeleken met de Volvo EX90 wint de Hyundai het op ruimte sowieso met vlag en wimpel. Het bewijs werd op de achterbank geleverd: mijn passagier was halverwege Winsum en Hannover al in dromenland terecht gekomen.
De ster van de show
Op de Duitse Autobahn, tussen de Baustellen door, is er één functie die de show steelt: de cruise control met lane centering. Op de lange, saaie rechte stukken hoef je alleen het stuur aan te raken; de auto doet de rest. Het maakt zo’n rit heel ontspannen. Perfect is het niet. Zodra je de cruise control ‘overruled’ door zelf gas te geven – bijvoorbeeld om even snel in te halen – en je laat het gas daarna weer los, pakt het systeem de snelheid soms wat schokkerig weer op. Een klein softwarematig hikje in een verder boterzachte ervaring.
Ergerlijke rubbers en dappere piepjes
Nu we toch aan het muggenziften zijn: er viel me nog iets geks op. De Ioniq 9 is fluisterstil, maar de zijramen hebben een eigenaardigheid. Er zaten regendruppels aan de buitenkant, dus ik deed – zoals we dat sinds mensenheugenis doen – het raam even naar beneden en weer omhoog. Resultaat: de druppels zaten er nog. Het rubber drukt blijkbaar niet strak genoeg tegen het glas aan. Uiteindelijk moest ik, terwijl ik het raam opendeed, met mijn hand tegen het glas duwen om de druppels weg te vegen. Dat voelt toch wat knullig in een auto van dit kaliber.
En dan is er nog de inmiddels beruchte Europese regelgeving die zorgt voor een symfonie aan waarschuwingen. Te hard rijden? Piep. Ogen even niet op de weg? Piep. Gelukkig heeft Hyundai een sneltoets toegevoegd. Twee keer klikken, menu door, nog twee keer klikken en de rust keert weer terug. Het is een ritueel dat bij het starten hoort, maar het is te overzien.
Formaatje schoolbus in de stad
Eenmaal in Hannover veranderde de dynamiek. Op de snelweg is groot fijn, in een Duitse binnenstad is het een uitdaging. Ik had vooraf even de reviews van parkeergarages gecheckt, want met 5,06 meter lengte rijd je in een luxe schoolbus. De parkeergarage van de Ernst August Galerie (max doorrijhoogte 1,90m) heb ik preventief overgeslagen. De keuze viel op de Andreastrasse. Daar moest ik direct na binnenkomst een haakse bocht van 90 graden maken. Ik hield mijn hart vast voor de velgen, maar we hebben het overleefd. Bij het uitrijden moest het inkomende verkeer wel even op mij wachten, anders haalde ik de draai simpelweg niet.
Conclusie na deel 2
We zijn in Hannover. De Ioniq 9 is een heerlijke reisauto die laadstress elimineert, niet door een gigantische actieradius (al is die prima), maar door eerlijke informatievoorziening. En het laden zelf? Ik heb uiteindelijk even aan een 50kW-paal gehangen bij de Lidl in Nienburg tijdens het boodschappen doen. Een beetje sneu voor een auto met 800V-techniek die bliksemsnel kán laden, maar het bewijst wel: zelfs met een “langzame” lader kom je er wel, als de basis van de auto maar goed is.
Op naar de terugreis.
Over de auteur
