Als je in de Hyundai Ioniq 9 stapt, word je begroet door een dashboard dat zo uit een sci-fi film lijkt te komen. Twee enorme 12-inch schermen die naadloos in elkaar overlopen in één gebogen paneel. Het ziet er gelikt uit, de graphics zijn scherp en het ademt toekomst. Maar de echte helden van dit interieur? Dat zijn niet de pixels. Dat zijn de knoppen.
In een tijd waarin autodesigners massaal lijken te denken dat we tijdens het rijden graag op een iPad tikken om de temperatuur een graadje lager te zetten, doet Hyundai iets tegendraads: ze houden vast aan fysieke knoppen. En dat is een verademing.
Hyundai Ioniq 9: blind bedienen
Voor de essentiële functies – volume, media en de klimaatregeling – hoef je niet door menu’s te swipen. Er zitten gewoon knoppen. Echte, tastbare knoppen. Dat klinkt misschien als een stap terug, maar in de praktijk is het veiligheidswinst. Je kunt je ogen op de weg houden en op de tast de muziek zachter zetten of de airco bedienen. In een slagschip van ruim 5 meter breed (en in een vreemde stad als Hannover) wil je niet hoeven zoeken waar de ontwaseming zit als je ruiten beslaan.
Het scherm: mooi, maar geen koploper
De software die op die mooie schermen draait, heet ccNC (connected car Navigation Cockpit). Een hele mond vol voor een systeem dat… prima is. Het is redelijk vlot, ziet er strak uit en doet wat het moet doen. Maar eerlijk is eerlijk: als je een iPad of een Tesla-scherm gewend bent, voelt dit net een fractie trager. Het is geen dealbreaker, maar het is ook geen koploper.
Er is draadloze Apple CarPlay en Android Auto. Dat werkt standaard en feilloos. Je stapt in, je telefoon koppelt en je hebt je eigen vertrouwde interface. Voor navigatie grijp ik toch vaak terug naar Google Maps of Waze, al was het maar voor de actuele flitsinformatie. Opvallend genoeg leek de ingebouwde navigatie in Duitsland dan weer betrouwbaarder omleidingen weer te geven dan Google Maps.
Verdwalen in de menu’s (en de reddingsboei)
Duik je wel dieper de Hyundai-menu’s in, dan kom je in een doolhof terecht. Er zijn veel icoontjes, heel veel submenu’s en heel veel instellingen. De logica ontbreekt soms een beetje, waardoor je voor specifieke functies echt even moet speuren. Zo zocht ik naar de knop om de laadkabel te ontgrendelen. Die zit niet onder Instellingen – EV, maar onder EV. Alleen is dat een knop die niet tussen de andere knoppen zit, maar op het hoofdscherm naast de navigatie informatie.
De app op je telefoon heeft een beetje hetzelfde probleem: functierijk (je kunt werkelijk alles zien en instellen), maar je zoekt je soms een ongeluk op welke pagina die ene functie ook alweer stond.
Gelukkig is er één fysieke knop die je leven redt: de sneltoets op het stuur. Die heb ik zo ingesteld dat ik met een paar klikken de verplichte EU-veiligheidspiepjes (driver attention, snelheidswaarschuwing) het zwijgen op kan leggen. Zonder die sneltoets zou je elke rit beginnen met een minuut frustrerend tikken op het scherm.
Hyundai Ioniq 9: laptop laden op de achterbank
Waar de Ioniq 9 echt punten pakt, is de stroomvoorziening. Er zitten USB-C poorten op elke zitrij (in totaal zes stuks). En dit zijn niet van die lullige poortjes waar je telefoon in drie uur tijd 10% bijlaadt. Nee, deze leveren tot 100 Watt. Dat betekent dat je gewoon je MacBook of een andere stevige laptop kunt opladen terwijl je rijdt. Voor een roadtrip met werkende passagiers (of gamende kinderen) is dat goud waard.
Ook de 360-graden camera verdient een eervolle vermelding. Zoals ik in deel 2 al schreef: deze auto is een schoolbus. Zonder dat camerasysteem, dat haarscherp beeld geeft van wat er rondom je gebeurt, zou inparkeren in een Duits vakje een hachelijke onderneming zijn.
Abonnement op je koplampen?
Tot slot nog een puntje van kritiek, en dat gaat over de richting waar de auto-industrie heen beweegt: Features on Demand. Oftewel: betalen voor dingen die al op je auto zitten.
De Ioniq 9 zit vol met dit soort softwarematige opties die achter een betaalmuur kunnen zitten. Een concreet voorbeeld zijn de lichtpatronen in de ‘grille’. De LED-lampjes zitten er fysiek in, maar als je een ander patroontje wilt bij het ontgrendelen, mag je daarvoor betalen in de online store. Het voelt toch een beetje wrang om een abonnement of een eenmalig bedrag af te tikken voor hardware die je bij de aanschaf van de auto (van ruim 70 mille) eigenlijk al betaald hebt.
Conclusie na deel 3
De Ioniq 9 is een tech-paleis op wielen, maar gelukkig wel eentje die de basis niet vergeet. De fysieke knoppen maken het rijden veiliger en prettiger dan in veel concurrenten.
Dat je af en toe moet betalen voor een digitaal extraatje, nemen we dan maar op de koop toe.
Over de auteur
