Suzanne Bosman over haar nieuwe liefde na het verlies van haar man: ‘Ik heb 35 jaar van mijn leven aan iemand gegeven. Nu bewaak ik mezelf’

Denk jij: ik moet nog zeven jaar werken? Of: ik mag nog zeven jaar werken? ‘Geen van beide eigenlijk. Ik denk ook niet: ik moet een jaar gaan zeilen. Of: na mijn pensioen wil ik dit en dat doen. Ik vind mijn leven fijn zoals het nu is. Door wat er de afgelopen jaren is gebeurd, weet ik dat je niks kunt voorspellen. Aan een langeretermijnplanning doe ik dan ook niet meer. Ik laat het allemaal maar gebeuren. Ik zie het wel.’

Met onvoorspelbaarheid doelt Suzanne Bosman op het feit dat haar echtgenoot Hans, met wie zij ruim drie decennia samen was, in 2021 totaal onverwacht een einde aan zijn leven maakte. Een gebeurtenis die een meer dan heftige impact had op haar en hun dochters. Er kwamen verdriet, pijn, boosheid, schuldgevoel en twijfels bij kijken. Ze vertelde er eerder over in een interview met Coen Verbraak. Ze geeft aan dat dit verlies onlosmakelijk met haar verbonden is en blijft, maar dat ze er niet enkel en alleen door gedefinieerd wil worden. Ook verontschuldigt ze zich dat ze bedachtzaam formuleert. Soms zelfs voorzichtig is met wat ze vertelt. ‘Ik wil mijn kinderen beschermen, mijn geliefden uit de wind houden. Ik moet straks toch weer die neutrale nieuwslezer zijn. Of die journalist die lijsttrekkers ondervraagt.’

Hoe krijg je je leven weer op de rit na zo’n ingrijpende gebeurtenis? ‘Door letterlijk elke dag weer op te staan. Mijn twee dochters (van 30 en 27 – red.) en ik zijn allemaal door de therapeutische molen gegaan. En al heel in het begin zei de therapeut tegen mijn jongste: ‘Opstaan en meteen je bed opmaken.’ Ik houd heel erg van dat soort praktische dingen. Doen, niet nadenken, maar gaan. Af en toe zijn er dagen dat je dat helemaal niet wilt of nauwelijks kunt, maar je moet het toch doen. Heel prozaïsch. Met de dag kijken hoe het gaat en langzaam opkrabbelen. Verder is het fijn dat er mensen in de buurt zijn die je bij de hand nemen. Of bij wie je af en toe gewoon kunt zijn. Daarnaast wist ik dat ik wilde leven. Dat ik verder wilde. Ik wil in deze wereld zijn met mijn kinderen, vader, andere familie. Mijn collega’s waren ook fantastisch. Ze waren warm, begripvol en ze boden mij alle ruimte. Ik ben drie maanden thuis geweest. En toen ik weer begon, zei ik: ‘Ik wacht op het moment dat jullie gewoon weer rotgrappen tegen me gaan maken.’ Na een week durfde iemand.’

Is de band met je dochters veranderd? ‘Ja. De samenstelling van ons oude gezin is gewijzigd en daardoor is het evenwicht veranderd. We staan dichter bij elkaar en trekken intenser met elkaar op. Mijn dochters hebben geen kinderen, wel partners. Samen vormen we een hecht clubje. We wonen allemaal in Utrecht en fietsen vaak bij elkaar langs of eten gezamenlijk en vieren feesten samen. En een keer per jaar gaan we met z’n vijven naar een Waddeneiland.’

Heb jij een nieuwe partner? ‘Ja, en dat is heel fijn. Een nieuw mens met een eigen leven. Ik ben natuurlijk ook iemand die dingen meebrengt en dat is spannend en leuk. Net als de vraag: in hoeverre maak ik me zijn leven eigen? En wat is van mezelf ? Hij is wat jonger en brengt veel vreugde, levendigheid en creativiteit met zich mee. Daar word ik erg blij van. We houden van dezelfde dingen: cultuur, theater. Hij is ook journalist. Hij is een verrijking en een hele mooie toevoeging aan mijn leven. Maar het is anders dan een lang huwelijk met alles erop en eraan. Dat heb ik gehad. Ook die verzorgende fase met kinderen, die centrale rol in het gezin. Dat hoef ik nu niet met hem. Ik bedoel: ik sta er anders in. Ik heb 35 jaar van mijn leven aan iemand gegeven, dat is op een bepaalde manier afgelopen. Nu bewaak ik mezelf heel goed. Misschien is dat de formulering: je eigen grenzen stellen. Maar het is een heel groot geluk dat ik hem ben tegengekomen.’

‘Ik heb nu geleerd dat rouw en geluk om een liefde naast elkaar kunnen bestaan’

Staat er voor je gevoel een bepaalde termijn voor wanneer je weer met een nieuwe partner verder kunt? ‘Het is altijd onhandig. Het overkwam mij, ik was er niet actief naar op zoek. En ik heb nu geleerd dat rouw en geluk om een liefde naast elkaar kunnen bestaan. Soms ook door elkaar heenlopen en dat is best ingewikkeld. Ik ben nog aan het verwerken en hij heeft ook dingen in zijn leven. Af en toe is dat bij elkaar best veel. Maar ik ben trots op ons. Hoe we ondanks alle bagage, ons drukke leven en werk een fijne relatie hebben. Af en toe wringt het door die dingen ook. Maar fijn met ouder worden is wat mij betreft dat je er niet meer zo over nadenkt wat die relatie moet worden. Dit is nu en dit is heel fijn. Ik ben niet aan het daten geweest, maar in een keer gebeurde dit. En ik dacht: oké, ik ga er gewoon maar voor.’

Je hebt ook nog de zorg voor je vader? ‘Ja, hij is negentig. Ik heb hem in die moeilijke tijd laten beloven dat hij nooit dood zal gaan. Ik zei: ‘Dat kan ik er nu even niet bij hebben.’ Tot nu toe heeft hij woord gehouden. Mijn zus en ik proberen heel veel bij hem te zijn. Hem te ondersteunen en op gang te houden. Want hij wil alleen blijven wonen in huis en dat vergt aanpassingen. Een traplift, rollator. Soms gaat het me aan het hart dat zijn wereld kleiner wordt. Hij was de grootste supporter van mij en mijn zus, volgde alles wat we doen en deden. En hij was mijn grote inspiratiebron. Bij ons thuis waren vroeger altijd kranten, er werd gepraat over politiek en geschiedenis. We deelden het enthousiasme daarvoor. Ik heb zelfs weer een cursus opgepakt voor de nieuwsgierige vijftigplusser.’

Pardon? ‘Ja, bij concerten sta ik vaak tussen jonge mensen. Hierbij ben ik vaak het jonkie in de collegebanken. Zit ik tussen een gepensioneerde diplomaat en onderwijzer en andere mensen als derdejaars bij de Universiteit Utrecht Rusland te bestuderen. Omdat het mij niet lukte na die moeilijke periode vijf dagen te werken, bood AVROTROS me een regeling om een dag minder te werken. In het begin vond ik dat lastig, had ik het gevoel dat ik verzaakte. En ik voelde me ook een soort van ge-aged. Maar nu vind ik het heerlijk. Ik kan naar mijn vader, doe aan yoga en ik kan Rusland bestuderen. Ik krijg zelfs huiswerk mee. Dat is genieten. Ook omdat het helemaal voor mezelf is. Niet ten nutte van iets, maar puur omdat ik het zelf interessant vind.’

Verder lezen?