Renault heeft met de Filante Record 2025 een record neergezet: meer dan 1.000 kilometer rijden op één acculading. En nee, dat deden ze niet door stapvoets te kruipen. Het meest frustrerende aan dit nieuws? De techniek ligt al lang in het schap. Het probleem is dat wij – en de wetgever – verslaafd zijn aan te grote auto’s.
De cijfers zijn om van te watertanden. Renault pakte een 87 kWh-batterij (precies hetzelfde pakket dat je nu al in een Scenic E-Tech vindt) en lepelde die in een aerodynamische druppel op wielen. Het resultaat? Een rit van 1.008 kilometer met een gemiddelde snelheid van 102 kilometer per uur.
Dat laatste is cruciaal. Vaak zijn dit soort records een wassen neus, gereden op een testbaan met 30 km/u en de airco uit. Maar dit is een snelheid waarmee je prima op de rechterbaan naar Zuid-Frankrijk kachelt. Het verbruik kwam uit op 7,8 kWh per 100 kilometer. Ter vergelijking: jouw gemiddelde elektrische SUV zou met het dubbele verbruik al zuinig genoemd worden.
De wetgeving werkt tegen
Als we met de batterijen van vandaag al 1.000 kilometer kunnen rijden, waarom doen we dat dan niet? Omdat onze auto’s te groot en te zwaar zijn geworden. En dat is niet alleen de schuld van de consument die graag hoog wil zitten.
Er gaapt een enorm gat in de markt – en in de wetgeving – tussen een Opel Rocks-e (technisch een brommobiel) en een volwaardige personenauto. Een Rocks-e of een Renault Twizy staan dichter bij een scooter dan bij een auto. Wil je iets maken dat daartussenin zit? Iets dat veilig genoeg is voor de snelweg, maar niet 2.000 kilo weegt? Dan gooit de regelgeving de deur dicht. Zodra je de snelweg op wilt, moet je aan zoveel veiligheidseisen en crashnormen voldoen, dat je voertuig direct weer uitdijt tot een zwaar en breed gevaarte.
Eenpersoons vervoer
Natuurlijk, de Filante Record 2025 ziet eruit alsof hij rechtstreeks uit een sciencefictionfilm van de jaren ‘20 komt. Met zijn extreem smalle achterkant is hij voor een gezin met vakantiebagage volstrekt onbruikbaar. Maar kijk eens om je heen in de ochtendspits. In het overgrote deel van die anderhalve ton wegende blokken zit precies één persoon.
Als we ruimte in de wetgeving zouden maken voor lichtere, gestroomlijnde voertuigen, en tegelijkertijd die zware ’tanks’ zwaarder belasten of minder aantrekkelijk maken, kunnen we met de huidige batterijtechniek al wonderen verrichten. Mercedes liet met de EQXX al zien dat het kan in een vorm die nog enigszins op een auto lijkt. Renault doet er nu een schepje bovenop met een radicaler design.
Mooi of lelijk?
Of je de Filante nu mooi vindt of niet, is eigenlijk niet relevant. Het is een statement. Het laat zien dat range anxiety geen technologisch probleem is, maar een keuze. We kiezen voor lomp en zwaar, en klagen vervolgens dat we niet ver genoeg komen.
Het zou geweldig zijn als dit studiemodel niet in een museum verdwijnt, maar de start is van een nieuwe categorie. Een categorie tussen de brommobiel en de slagschip-SUV in. Tot die tijd moeten we het doen met dit record, en de wetenschap dat die 1.000 kilometer binnen handbereik is, als de wet het toe zou staan.
Over de auteur
