‘Ben al klaar met mijn dure sportschool-abonnement’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat we liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Willeke (39) gooide het roer om en zou helemaal weer lekker gaan sporten, sloot een duur abonnement af, maar houdt het na een paar weken al voor gezien.

„Het begon met dat ik vond dat ik ‘iets’ aan mijn gezondheid moest doen. Ik ben geen sportfanaat, nooit geweest ook, maar zwichtte door al die influencers op Instagram. Die roepen allemaal dat bewegen na je 40ste zo belangrijk is en dat je minstens twee keer per week moet fitnessen. Mijn algoritme bárst uit z’n voegen door reels over spierverlies, hormonen en de perimenopauze.

Fancy gym

Na een paar weken scrollen was ik om en schreef ik me in bij een sportschool. Ik ben zo iemand die het dan meteen goed wil doen: geen goedkope sportketen, maar een fancy gym met persoonlijke begeleiding. In dit geval vond ik een sportschool met coaches die ook letten op je voeding, hormonen en cyclus. Het klonk allemaal heel professioneel en doordacht en was – dacht ik – precies wat ik nodig had voor die nieuwe versie van mezelf.

Mijn vriend was sceptischer. Niet dat hij er niet achter stond, maar hij weet dat ik geen fan ben van sporten. En of ik niet beter die crosstrainer op zolder kon gaan gebruiken, want dat ding fungeert al jaren als kapstok. Dat kon ik volgens hem dan combineren met wat fitnessoefeningen thuis. Maar nee, ik had het in mijn bol en voelde er niks voor om op zolder te beginnen. Dan zou ik zeker weten snel afhaken. Voor mij moest het meteen groots en meeslepend.

Opgebiecht: ‘Geen bal aan’

Dus kocht ik een nieuwe sportoutfit, meldde ik me aan voor een intake en ik ging vol goede moed naar de gym. Alles was supergoed geregeld, de trainers waren vriendelijk, de apparatuur modern, en toch… vond ik er geen bal aan. Gewoon echt totáál niet. De eerste paar keer dacht ik nog dat het een kwestie van wennen was. Dat ik mijn ritme wel zou vinden en die beloofde endorfines vanzelf zouden komen.

Maar dat gebeurde niet. Na een paar weken merkte ik dat ik er steeds meer tegenop zag. Niet omdat het fysiek nou zo zwaar was, maar omdat ik er gewoon geen plezier in had. Inmiddels ben ik twee maanden verder en wil ik het bijltje er eigenlijk al weer bij neergooien. Maar dat is me natuurlijk mijn eer te na, juist omdat ik zo hoog van de toren blies tegen vrienden en familie over hoe goed ik bezig was. En dat alles nu écht anders was. Daarbij heb ik al een paar maanden vooruitbetaald, dus het is letterlijk weggegooid geld als ik nu zou stoppen.

Tanden op elkaar

En nu? Zet ik mijn tanden op elkaar en maak ik mijn abonnement op. Al maak ik dat uur verre van vol – na drie kwartier loop ik richting mijn auto, scroll ik rustig op mijn telefoon en rek ik de tijd nog een beetje op, om vervolgens thuis te komen van een ‘intensieve’ sportsessie. Want nee, ik ga dit dus nog niet aan de grote klok hangen, maar pas als mijn abonnement is afgelopen. Dat voelt minder stom dan nu al opbiechten dat sporten gewoon niets voor mij is. In plaats daarvan kan ik over een paar maanden in elk geval zeggen dat ik het geprobeerd heb. Daarmee voelt het alsof ik minder gezichtsverlies heb. Daarna hou ik me weer even gedeisd – waarschijnlijk tot de volgende sporthype mijn algoritme weer heeft gevonden.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer lezen over de geheimen van lezers? Deze situaties waren in de afgelopen maanden favoriet:

Reacties