Dit onverwachte verband kan zorgen voor een lager risico op obesitas

Een fijne, ondersteunende liefdesrelatie voelt niet alleen prettig, maar blijkt ook meetbare effecten te hebben op het lichaam. Zeker in relatie tot obesitas.

Dat suggereert een nieuwe studie in het vakblad Gut Microbes, waarin onderzoekers ontdekten dat mensen in een hechte, steunende relatie een lager risico op obesitas hebben. Niet omdat ze per se anders eten, maar mogelijk doordat hun hersenen en darmen anders reageren op voedselprikkels.

Hoe sociale steun zichtbaar wordt in het lichaam

Al langer is bekend dat sociale isolatie samenhangt met een slechtere gezondheid, soms zelfs vergelijkbaar met de risico’s van roken of te weinig beweging. Metro schreef daar al eerder een artikel over.

Maar hoe sociale relaties precies effect hebben op het lichaam, bleef grotendeels een mysterie. In deze nieuwe studie keken onderzoekers naar de rol van hormonen, hersenactiviteit en de darmmicroben in relatie tot emotionele steun binnen een huwelijk.

Onderzoek naar relaties en obesitas

De onderzoekers verzamelden gegevens van volwassenen uit Los Angeles. De deelnemers verschilden in leeftijd en achtergrond, maar de meesten hadden een BMI in de categorie overgewicht of obesitas. Naast vragenlijsten over hun relatie en ervaren steun, leverden ze ontlasting in voor analyse van de darmbacteriën en tryptofaan-metabolieten. Bij een deel van de groep werd bloed afgenomen voor een meting van oxytocine, een hormoon dat zowel bij sociale binding als eetgedrag een rol speelt.

Met fMRI-scans bekeken de onderzoekers ook hoe de hersenen reageerden op afbeeldingen van eten.

Alleen steun maakte verschil

Opvallend: getrouwd zijn op zichzelf bleek geen garantie voor een gezonder gewicht. Het verschil zat volledig in de mate van ervaren emotionele steun. Getrouwde deelnemers die veel steun kregen, hadden een duidelijk lagere BMI dan getrouwde deelnemers die weinig steun ervoeren. Bij ongehuwde mensen was dat verband niet zichtbaar.

In de hersenscans viel op dat getrouwde deelnemers met veel steun van hun partner meer activiteit hadden in de dorsolaterale prefrontale cortex als ze eten zagen. Dat hersengebied is belangrijk voor zelfcontrole en het onderdrukken van impulsief gedrag. Een mogelijke verklaring is dat langdurige relaties waarin partners regelmatig impulsen moeten remmen, om rekening te houden met elkaar, de hersencircuits voor zelfbeheersing versterken. Wat zich dus ook buiten de relatie uitbetaalt.

Daarnaast zagen de onderzoekers bij getrouwde deelnemers een lichte neiging tot hogere oxytocinespiegels. Oxytocine staat bekend als het ‘knuffelhormoon’, maar speelt ook een rol in het temperen van eetlust en het verminderen van hersenactiviteit die met voedselmotivatie samenhangt.

Eén geïntegreerd systeem

Met een statistisch model brachten de onderzoekers al deze factoren samen. Hun conclusie: positieve sociale relaties kunnen oxytocine verhogen, wat de hersengebieden die eetimpulsen reguleren versterkt. Tegelijk hangen die relaties samen met een gezondere darmomgeving. Dat geheel kan leiden tot lagere obesitasrisico’s.

Er zijn wel kanttekeningen te plaatsen bij dit onderzoek: het onderzoek keek naar slechts één moment in de tijd. Daardoor is het niet zeker of steun leidt tot betere gezondheid of dat mensen met een betere gezondheid hun relaties als steunender ervaren. Grotere en langdurigere studies moeten dat uitwijzen. Ook kan breder onderzoek naar andere metabolieten meer inzicht geven in de precieze biologische routes.

Dit zijn de best gelezen artikelen van dit moment:

Reacties