‘Door mij gelooft mijn zoon (4) niet meer in Sinterklaas’

Van briljant plan tot totale misser: het gaat sneller dan je denkt. In Metro’s rubriek Faalverhaal lees je hoe goede bedoelingen ontaarden in gênante situaties, ongemakkelijke stiltes en hilarische flaters. Want gedeelde schaamte is halve schaamte.

Deze week: Joep ontdekte dat één blunder genoeg is om een 4-jarige definitief uit de Sinterklaas-illusie te halen.

Magie

Joep: „Ik ben vader van een zoon van 4. Een slimme 4-jarige moet ik er wel bij zeggen, want dat maakt de afloop van dit verhaal iets minder tenenkrommend. Al blijft het pijnlijk.

Het was vorig jaar laat in november toen ik mezelf voor het eerst liet onderdompelen in de Sint-magie: mijn zoon was toen 3 jaar en zich net bewust van het Sinterklaasfeest en alles daaromheen. Hier had ik jaren naar uitgekeken: samen het Sinterklaasjournaal kijken, schoencadeaus verstoppen op plekken waar je zelf later niet meer bij kunt, strategisch pepernoten strooien en afgekloven wortels bij kinderschoenen leggen. Deze rol was op m’n lijf geschreven. En ik was ook goed bezig, vond ik zelf. Tot die bewuste avond, toen alles in elkaar stortte en mijn 3-jarige kind in één klap wist dat niet de goedheiligman en pieten, maar zijn bloedeigen vader zijn schoentje vult.

Tekening voor sinterklaas

Mijn zoon had zijn schoen gezet met een tekening voor de Sint en een wortel voor het paard. Mijn taak was simpel: na bedtijd stiekem de tekening verwisselen voor een cadeautje, de wortel half opeten en dan in character blijven tot 5 december. Easy. Dacht ik.

Toen mijn zoon eenmaal sliep, sloop ik in stilte de woonkamer in met een cadeau en een handvol pepernoten. Tot ik bij de koffietafel op iets kleins, hards en verraderlijks trapte: een speelgoedblokje. Ik vloog onderuit, het cadeau schoot door de kamer en in een reflex riep ik iets wat niet bestemd is voor kinderoren.

Tas met speelgoed

Dat was al niet ideaal, maar het werd erger. Want het gedonder van mijn val had mijn zoon wakker gemaakt. Half slaapdronken kwam hij de trap af gehold. In paniek greep ik het eerste wat ik zag om me achter te verschuilen: de tas met cadeaus die ik toevallig klaar had liggen. ‘Papa, waarom sta je met een tas van Intertoys?’

Daar stond ik met een verstuikte enkel, omringd door pepernoten en een half aangevreten wortel. Ik probeerde mezelf nog te redden, maar geloof me: als je kind eenmaal de blik heeft van iemand die net heeft ontdekt dat de wereld een lelijke plek kan zijn, houdt het op. ‘Sinterklaas kon niet alles zelf dragen vandaag, dus ik help hem soms met bezorgen….’

Mijn zoon knipperde. ‘Papa, zeg nu maar gewoon dat Sinterklaas niet bestaat.’ En daar ging het laatste restje magie.

Dubbel zo pijnlijk

De volgende ochtend vertelde hij op school trots dat zijn vader samenwerkt met Sinterklaas ‘omdat hij niet echt is’. Drie ouders stuurden mij passief-agressieve appjes met: ‘Bedankt hè?’ Sindsdien durf ik mezelf nog maar met moeite te vertonen op het schoolplein. En toegegeven: dat maakte mijn blunder dubbel zo pijnlijk…”

Reacties