Actueel
13
keer gelezen
Hoeksche Waard – Ze wonen in de Hoeksche Waard, werken in heel verschillende beroepen, maar delen dezelfde passie: klaarstaan voor anderen. Dion, Sanne en Marcin vertellen openhartig over hun ervaringen als brandweervrijwilliger. Ze geven een inkijkje in een wereld die je pas écht leert kennen als je de kazerne binnenstapt.
Wie binnenkomt bij een brandweerpost, komt in een wereld terecht waar kameraadschap vanzelfsprekend is. Dat merkte Marcin Preesman meteen toen hij zes jaar geleden zijn eerste stappen zette bij post Mijnsheerenland/Westmaas. ‘Ik werd als nieuweling heel goed ontvangen. Een leuke, diverse club die iedereen accepteert.’ De oefenavonden eindigen zelden direct na het sein ‘einde oefening’. ‘We blijven nog even hangen. Even kletsen. Dat hoort erbij.’
Ook bij de ploeg in Nieuw-Beijerland was dat warme welkom duidelijk aanwezig. Sanne Klijnsmit, de enige vrouw in haar post, herinnert zich haar eerste avond nog goed. ‘Het was meteen: kom binnen, doe maar mee. Ze nemen je overal in mee.’
Snel je plek vinden
Voor wie nieuw komt wonen in de Hoeksche Waard, blijkt de brandweer een onverwacht snelle manier om zich thuis te voelen. Je leert de omgeving én de mensen in korte tijd kennen.
Marcin: ‘Je komt meteen in contact met mensen uit verschillende hoeken van het dorp. Dat maakt het veel makkelijker om je ergens onderdeel van te voelen.’ Ook Sanne ziet dat als een van de leukste kanten: ‘Je staat letterlijk midden in de gemeenschap. Binnen de kortste keren ken je iedereen bij naam.’
Van adrenaline tot routine
Wie vrijwilliger wordt, begint vaak met een gezonde spanning. Sanne weet nog precies hoe het voelde toen haar pieper voor het eerst ging. ‘Die eerste keer uitrukken zat ik vol adrenaline! Het was een woningbrand, heel indrukwekkend.’
Marcin herkent dat gevoel. Het is juist dat onvoorspelbare dat hem aanspreekt. ‘Je gaat op een melding af en je weet nog niet wat je aantreft.’ Dat maakt het werk waardevol, maar vraagt ook voorbereiding. De opleiding viel hem overigens alles mee: ‘Die is goed te doen. En tijdens de opleiding mag je al meedraaien als stagiair.’
Een kijkje in het echte werk
Brandweervrijwilligers lopen met een pieper op zak. Die gaat af wanneer er in het dorp hulp nodig is. Een buitenbrand, een verkeersongeval, of een paard in de sloot. Wie kan, reageert; wie op dat moment niet kan, laat het aan de rest van de ploeg over. Voor elke inzet en oefenavond ontvangen vrijwilligers een vergoeding, maar de motivatie komt vooral uit iets anders: het gevoel dat je écht iets kunt betekenen.
Dion de Ruiter van de post Strijen vindt die balans prettig: ‘Het blijft vrijwillig. Je kiest zelf wanneer je beschikbaar bent. Soms meld je je af, soms kun je juist wél even weg. Die vrijheid werkt goed.’
Het werk zelf is afwisselend en veel minder technisch dan vaak wordt gedacht. Het gaat vooral om samenwerken, kalm blijven en elkaar goed aanvullen. Wat je nog niet kunt, leer je vanzelf. Sanne: ‘Ze nemen je stap voor stap mee. Niemand hoeft alles al te kunnen, je groeit er vanzelf in.’
Stap voor stap groeien
Bij alle drie is het enthousiasme begonnen met simpelweg de kazerne binnenstappen. Sanne: ‘Ik zag die brandweerauto’s en dacht: dat wil ik ook.’ Inmiddels is ze gestart met de opleiding. ‘Iedere gezonde vrouw zou dit kunnen. Ja, je sjouwt met slangen, maar dat doet iedereen.’ Dion herkent dat leerproces. Hij koos voor de voltijdopleiding bij de beroepsbrandweer: vier dagen in de week de schoolbanken in, tussen zijn bedrijf door. ‘Het was pittig, maar wel ideaal. Ik was in 3,5 maand klaar.’ Marcin noemt de ‘eerste weken meelopen’ een waardevol onderdeel. ‘Je ziet hoe alles werkt, je leert de protocollen kennen. Dat geeft rust als de meldingen komen.’
Vriendschap in de ploeg
Wat misschien nog het meest opvalt in de verhalen van de drie vrijwilligers, is de vanzelfsprekende verbondenheid. Marcin: ‘Tussen collega’s ontstaan vriendschappen. Je doet iets bijzonders samen, dat schept een band.’ Die vriendschap zit in kleine momenten: nablijven na een oefenavond, meedenken met een nieuwe collega, of simpelweg samen op de bank ploffen na een melding in de nacht. Het zijn vaak juist die momenten die een vrijwilliger jarenlang bij de brandweer houden.
De wereld van binnenuit
Hun verhalen laten vooral zien dat de brandweer geen anonieme organisatie is, maar een verzameling mensen met een gedeelde drive: iets betekenen voor hun omgeving. En of dat nu gebeurt in Strijen, Nieuw-Beijerland of Mijnsheerenland/Westmaas, achter elke postdeur schuilen dezelfde ingrediënten: betrokkenheid, humor, leergierigheid en een flinke dosis teamgevoel.
Ook iets voor jou? Kijk op gabijdebrandweer.nl.
Over de auteur
