‘Ik wilde nooit kinderen, maar nu twijfel ik’

Iedereen heeft weleens een geheim, een leugentje om bestwil, iets wat we liever niet hardop zeggen. In Metro’s rubriek Opgebiecht durft een Metro-lezer dat toch te doen. Deze week: Deborah (37) riep altijd heel hard dat ze geen kinderen wilde, maar begint daar nu toch ineens aan te twijfelen.

Deborah: „Jarenlang was ik heel duidelijk: ik hoef geen kinderen. Ik vond ze leuk hoor, maar vooral op veilige afstand. Op kraamvisite even vasthouden, een grapje maken en gauw weer teruggeven. Het idee dat ik zelf 24/7 verantwoordelijk zou zijn voor zo’n klein mensje? Nee, véél te veel gedoe en te weinig rust. Daarbij voelt onze huidige wereld nou niet bepaald als een logische plek om een nieuw leven in te zetten.

Oude besjes

Ik was de laatste jaren zelfs zó stellig, dat het bijna onderdeel van mijn identiteit werd. Iedereen kende mij als degene die geen kinderen wilde. Vond ik niet zo erg, want ik had een vriendin die precies hetzelfde had. We konden er smakelijk om lachen hoe vaak mensen dachten dat we wel zouden bijdraaien. Dat zou namelijk niet gebeuren. Wij zouden sámen als twee oude besjes eindigen.

En toen raakte die vriendin ineens zwanger. Niet per ongeluk, maar bewust en vól overtuiging. Ze vertelde het alsof het het meest logische besluit ooit was. En daar stond ik dan, met mijn uitgesproken standpunten waar ik me ineens ongemakkelijk bewust van werd. Om eerlijk te zijn voelde het als een klap in mijn gezicht. Niet dat ze mij verantwoording schuldig is, of dat ik haar iets verwijt, maar het voelde altijd een beetje als ‘wij tegen de rest van de wereld’ – en dat was nu voorbij.

Onzichtbare timer

Tegelijkertijd zette haar nieuws iets in gang bij mezelf. Niet dat ik ineens een knallende kinderwens heb, maar ik voel wel een soort twijfel. Ik merk dat ik soms nét iets te lang naar zwangere vrouwen kijk. En als ik nu een baby vasthoud, fantaseer ik weleens over hoe ik dat bij mezelf zou vinden. Was ik al die jaren wel zo anti-kind, of maakte ik mezelf dat wijs omdat het wel zo makkelijk of veilig was? Mijn leeftijd speelt natuurlijk ook mee, want 37 voelt ineens heel concreet – alsof er een onzichtbare timer is gaan lopen. Ik was er vroeger heilig van overtuigd dat de biologische klok onzin was, maar ik moet toegeven dat-ie er wel degelijk is.

Het lastigste is dat ik er met niemand over durf te praten. Ik ben toch bang dat mensen direct in de ‘zie je wel!’-modus springen. Of dat ze me niet serieus nemen, omdat ik jarenlang zo overtuigd was van het tegenovergestelde. En misschien durf ik het simpelweg niet hardop te zeggen omdat ik zelf nog niet weet wat ik wil. Ik zit midden in dat uitzoekproces.

Voor nu houd ik het dus voor mezelf, omdat het iets persoonlijks is waaraan ik nog geen vorm kan geven. Al realiseer ik me ook dat ik mijn kop niet te lang in het zand moet steken – die klok tikt immers onverminderd door.”

Vanwege privacy in combinatie met gevoelige onderwerpen zijn de namen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

Meer lezen over de geheimen van lezers? Deze situaties waren in de afgelopen maanden favoriet:

Dit zijn de best gelezen artikelen van dit moment:

Reacties