Vorige week was ik in het ziekenhuis om wat bloed af te laten nemen. Ik vind het spannend en heb er een gewoonte van gemaakt om tijdens het bloedprikken vragen te stellen. Met de kerst op komst, vroeg ik de verpleegkundige of ze al zin had in de feestdagen. Haar antwoord was „nee, absoluut niet”, een reactie die ik niet zag aankomen.
Ze vertelde me dat haar kinderen waren afgepakt en dat ze kerst alleen met haar partner zou doorbrengen. „Komen ze niet terug?”, vroeg ik, met een onwrikbaar geloof in een happy end. Haar verhaal bleef hangen, niet alleen vanwege het verlies, maar omdat ik realiseerde dat kerst zelden perfect is. Zelf was ik ook niet zo bestand tegen een eenzame kerst, het kon me roekeloos maken. Zo roekeloos dat ik op kerstavond ooit besloot op date te gaan.
Gek om voor het eerst de stem van de date te horen
De straten waren leeg, lang en glimmend toen hij in zijn Caddy kwam aanrijden. Ik vond het gek om zijn stem voor het eerst te horen, hij had een ‘r’ waar ik aan moest wennen. Ik stapte in en we reden langs knipperende etalages richting een restaurant in Arnhem. Koetjes en kalfjes, familie en hobby’s, tot we uitkwamen bij het onderwerp ‘werk’.
Toen ik hem vroeg wat voor werk hij deed, vertelde hij me dat hij een dealer was. Best gek, dacht ik, de meeste dealers doen er juist heel geheimzinnig over. Maar daar bleef het niet bij, hij vervolgde zijn verhaal met dat hij onze coffeeshop kende. Ik had hier niets over gedeeld en was verbaasd, maar zocht er in eerste instantie niet meer achter.
Toen ik het gesprek een andere kant op wilde sturen, bracht hij het weer terug naar de plantjes. Hij vertelde dat er weleens deals waren misgelopen en dat hij met sommigen nog moest afrekenen. Vervolgens maakte hij een scherpe bocht op de snelweg en legde de auto stil. In het pikzwarte donker, langs een verlaten bos, vroeg hij me om uit te stappen. „Hoezo uitstappen? Ik heb zin in eten”, zei ik, verlangend naar pasta.
Ontvoerd in een bestelbus in plaats van eenzame kerst
Hij bleef stil, maar zijn gefronste wenkbrauwen vertelden me dat ik moest opschieten. ‘Wat een cliché om me te ontvoeren in een bestelbus. Gaat hij me nu van kant maken?’, dacht ik. Ik haalde diep adem en stapte uit, in mijn winter-onbestendige jurk en dertien centimeter hoge hakken. Niet alleen voelde ik de kou langs mijn benen, ik kon haar horen gieren langs kromgewaaide borden. Ineens begon hij heel hard te lachen en zei dat ik weer in moest stappen. Buiten -3, maar hij had het ijs gebroken en we baanden onze weg naar het restaurant. Een vreselijke grap, maar mijn opluchting was niet te verduisteren, we hadden een gezellige avond. Onderweg terug zetten we Driving Home for Christmas op en ineens had ik zin in een eenzame kerst.
Thuis hoorde ik van mijn kat Cruella dat ze Rendier Jan was tegengekomen. Die had haar verteld dat hij me die avond langs de A50 had zien staan. Het was de laatste keer dat ik me tijdens kerst zo heb uitgesloofd, rust is inmiddels mijn favoriete traditie. Vanavond zit ik keurig netjes bij de boom met een puzzel van tweeduizend stukjes. En de man aan mijn zijde is gewoon een technerd die van romcoms houdt.
Zangeres Elieve is Metro’s columnist. Ze zingt, ze schrijft, ze runt een coffeeshop met haar vader en vanaf nu is ze om de woensdag ook vaste columniste bij Metro. De Turks-Nederlandse Elieve neemt je in haar columns mee in de spannende en grappige kronkels van het leven.
Dit zijn de best gelezen artikelen van dit moment:
Reacties
Over de auteur
