De Hoeksche boerin: “Draaien we niet een beetje te ver door?”
De maand september was er weer eentje voor in de boeken. We trapten af met de eerste bieten die de grond uitgingen. Na een zomer vol zon, maar met weinig regen, stonden de suikerbieten er verrassend goed bij. Hoe hoog het suikerpercentage zou zijn, dat weet je nooit van tevoren. Maar toen de fabriek eenmaal […]
De maand september was er weer eentje voor in de boeken. We trapten af met de eerste bieten die de grond uitgingen. Na een zomer vol zon, maar met weinig regen, stonden de suikerbieten er verrassend goed bij. Hoe hoog het suikerpercentage zou zijn, dat weet je nooit van tevoren. Maar toen de fabriek eenmaal draaide, hoorde ik al dat de eerste resultaten veelbelovend waren.
De helft van ons perceel werd gerooid, de andere helft volgt in november. Zodra de bieten op het erf lagen, kwam het app’je binnen: in de nacht zou er worden geladen. Dus: kraan erbij, vrachtwagens af en aan – een hele operatie, maar ook wel indrukwekkend om te zien hoe snel zo’n berg bieten verdwijnt.
Een paar dagen later plofte de mail met de uitslagen in mijn inbox. En ja hoor: nog nooit eerder had ik bieten met zó’n hoog suikerpercentage en gewicht. Daar word je als boerin toch blij van! Al dat zonlicht van afgelopen zomer heeft zich keurig opgeslagen in de wortels. Pure natuur, pure opbrengst.
Maar september draaide niet alleen om de oogst. Ook de audits stonden weer voor de deur. Normaliter plannen we alle controles op één dag – efficiënt, zou je denken. Maar dit keer liep het anders. De auditor die eigenlijk de hele dag zou blijven, bleek opeens niet bevoegd genoeg. Dus hield ik slechts een halve dag audit, en moet de rest later nog ingehaald worden.
Deze ronde ging onder andere over het certificaat Beter voor Boer en Natuur, ooit gestart door Albert Heijn en inmiddels breder uitgerold. Helaas liep ik tegen een minor aan: een klein punt waarop ik niet voldoe. Het ging om de registratie van plagen in de aardappelteelt. Je moet wekelijks noteren wat je ziet. En ik? Ik deed dat eens per twee weken. Terwijl ik wél meerdere keren per week het veld in ga en mijn gewassen bekijk, ruik en voel. Maar papier (of een scherm) zegt tegenwoordig meer dan de praktijk.
Dus kreeg ik bericht: voorlopig geen verlenging van het certificaat. Eerst een herstelmaatregel aanleveren. Natuurlijk heb ik dat gedaan, maar eerlijk gezegd borrelt het van binnen. Want draaien we hier niet een beetje te ver door? Ik ben boerin, ik leef tussen mijn gewassen, ik wéét hoe ze ervoor staan. Maar toch komt er een auditor kijken, die rapporteert aan een collega, die er weer een mailtje over stuurt… en dan mag ik reageren. Een hele molen voor iets dat ik feitelijk al doe, maar niet netjes heb ingevuld in een systeem.
Gelukkig waren er ook genoeg hoogtepunten. Zo gingen we verder met het rooien van aardappelen. Eerst twee dagen beregenen (want regen laat nog steeds op zich wachten), daarna twee dagen de rooimachine aan het werk. De opbrengst? Mooi. De kwaliteit? Ook dik in orde. Nog één perceel te gaan, en dan zit die klus er ook op.
Voor oktober staat het zaaien van wintertarwe gepland. En – dat is leuk – er komen nog wat bijzondere activiteiten aan met camera’s en filmploegen. Maar daar vertel ik binnenkort meer over op mijn socials.
September gaf ons prachtige bieten, mooie aardappels, maar ook de nodige frustratie met papierwerk. Het hoort er allemaal bij, maar soms denk ik echt: draaien we niet een beetje te ver door?
Volg de Hoeksche Boerin – elke maand een uniek kijkje op het boerenleven in de Hoeksche Waard
De Hoeksche Boerin neemt je maandelijks mee in haar leven op het boerenbedrijf. Van het rooien van aardappelen en het zaaien van tarwe tot de oogst van suikerbieten – je leest en beleeft het allemaal in haar columns.
Heb jij een vraag aan de Hoeksche Boerin? Stuur gerust een bericht via social media of neem contact op met Hoeksch Nieuws. Wij zorgen dat jouw vraag bij haar terechtkomt.
What's Your Reaction?
